Prywatni wynajmujący często oddają do 5 000 euro rocznie z powodu swojej niewiedzy. Większość doradców podatkowych nie zdaje sobie jeszcze sprawy z możliwości, jakie oferują prywatnym właścicielom niedawne wyroki: Aby zaoszczędzić nadmierne kwoty w przyszłości, mogą oni zwiększyć tzw. stawkę amortyzacji. Kwota amortyzacji, znana w prawie podatkowym jako amortyzacja za zużycie (AfA), opiera się na okresie użytkowania środka trwałego.
Przepis art. 7 ust. 4 zd. 2 EStG zasadniczo daje podatnikom możliwość wyboru, czy są zadowoleni ze znormalizowanej stawki amortyzacji zgodnie z art. 7 ust. 4 zd. 1 EStG (50-letni okres użytkowania dla budynków z 1925 r.), czy też mają rzeczywisty krótszy okres użytkowania określony w opinii biegłego. W wielu przypadkach okres amortyzacji może zostać znacznie skrócony i można ubiegać się o korzyści podatkowe.
Niedawno opublikowany wyrok Sądu Skarbowego w Kolonii (sprawa nr 6 K 923/20) był następstwem wyroku Federalnego Sądu Skarbowego z 2021 r. (sprawa nr IX R 25/19) w tej samej sprawie.
W wyroku Federalnego Trybunału Fiskalnego okres użytkowania w rozumieniu § 7 ust. 4 zdanie 2 EStG zdefiniowano zgodnie z § 11c ust. 1 EStDV jako okres, w którym można oczekiwać, że budynek będzie użytkowany zgodnie z jego przeznaczeniem. Okres użytkowania, który należy oszacować, jest określany na podstawie okoliczności prawnych, amortyzacji ekonomicznej i zużycia technicznego. Zasadniczo opiera się on na technicznym okresie użytkowania - okresie, w którym składnik aktywów, tj. istniejąca nieruchomość, podlega technicznemu zużyciu. Jeśli ekonomiczny okres użytkowania jest krótszy niż techniczny okres użytkowania, wynajmujący będący podatnikiem może się do niego odnieść.